Tweet

Liefde ván hem gaat door de maag, die vóór hem via zijn oksels /2 reacties

Reuk speelt een belangrijke rol in iemands leven. Zonder reuk smaakt je eten alleen nog maar zoet, zuur, bitter, zout en umami. Je reukvermogen waarschuwt je echter ook voor gevaar: denk hierbij aan een gaslek of de geur van brand. Maar als vrouw schijn je zo ook verliefd te worden op een man, al wordt de manier waarop nog betwist.

Reukzin en geur

Als je als mens een luchtje ruikt en dat thuis weet te brengen, dan heeft datzelfde luchtje al een hele weg door je neus erop zitten. De lucht, die vermengd is met de geurbrengende aerosolen, is via het neushaar gegaan en - langs de slijmvliezen in de neus - bij het reukslijmvlies terechtgekomen. Het reukslijmvlies geeft op zijn beurt de geur door aan je hersenen die het weer linken aan een bepaald product en de daarbij behorende gedachte.

In de planten- en dierenwereld wordt geur ook veelvuldig ‘gebruikt’. Denk aan de zoete geur van bloemen om insecten naar zich toe te lokken voor bevruchting, de geur van sommige grassen die wordt verspreid als ze opgegeten worden door insecten - en zo de insecteneters naar zich toe lokken - of dat het vlindermannetje een vrouwtje al op kilometers afstand kan detecteren doordat zij feromonen verspreidt.

Feromonen, dieren en mensen

Het begrip feromoon is afkomstig uit het Grieks en staat letterlijk voor ‘pherin’ - transport - en ‘horman’ - opwekken. Het is dan ook een reukloze substantie die voor de communicatie tussen dieren van dezelfde soort zorgt. Bij de ontvangst van een feromoon van een dier van dezelfde soort, vindt er een reactie plaats in de hersenen. Een dier kan zo ontdekken of de andere soort agressief dan wel bang is, maar ook dat het zijn territorium af moet bakenen of, nog belangrijker in de dierenwereld, de soortgenoot in kwestie vruchtbaar is.

Feromonen worden bij de dieren ontvangen door het vomeronasaal orgaan (VNO, ook wel Orgaan van Jacobsen genoemd) dat in verreweg de meeste gevallen in de neus van een dier zit. Toch kun je feromonen feitelijk niet beschouwen als een geur, omdat ze simpelweg niet te ruiken zijn. Ze worden in de meeste gevallen wel via de neus waargenomen, maar dan door het eerder genoemde VNO.

Zoals gezegd zijn in de wetenschap dierlijke feromonen reeds een algemeen begrip en worden deze zelfs toegepast in bepaalde dierengeneesmiddelen, zoals de Feliway voor katten. Bij mensen zijn er echter tot op heden geen harde bewijzen voor feromonen of een VNO gevonden. Wel zijn er twee soorten onderzoeken geweest, die een eerste aanzet kunnen vormen tot het bewijs van het bestaan van menselijke feromonen.