Tweet

Elk kind een laptop blijkt niet zo eenvoudig /reageer

Het One Laptop per Child (OLPC)-project ondervindt behoorlijke tegenslag. Niet alleen op het organisatorische en technische vlak, maar ook wordt door sommige landen openlijk getwijfeld aan de intenties en het nut van het project.

Meer dan een schoolbord

Het OLPC-project is drie jaar geleden begonnen door Nicholas Negroponte, oprichter van het MIT Media Lab. Het project wil miljoenen arme kinderen in de wereld toegang geven tot nieuwe vormen van onderwijs door hen een laptop te geven. Het is nadrukkelijk de bedoeling dat de laptops meer zijn dan alleen een elektronisch schoolbord of schrift. De onderwijsfilosofie van het project is gebaseerd op het constructionisme, dat stelt dat jonge kinderen het beste leren door te doen en niet door iets onderwezen te krijgen. De laptop moet dan ook samenwerking, onderzoek en experimenteren door kinderen mogelijk maken.

Maar hoe simpel de doelstelling ook is, in de praktijk blijkt het een enorme onderneming om de laptops goed te maken, betaalbaar te houden en om ze op de goede plek te krijgen. En niet te vergeten: om ervoor te zorgen dat de kinderen die de laptop ontvangen er ook echt iets aan hebben.

Geïsoleerd

De laptops zijn bestemd voor miljoenen arme kinderen in de wereld, maar de wereld waarin deze kinderen leven, verschilt hemelsbreed van die waar de bedenkers van het project in verkeren. Kinderen in de derde wereld hebben vaak geen idee wat zich buiten hun eigen (plattelands)dorp afspeelt. Het begrijpen van en werken met het internet bijvoorbeeld blijkt een enorme stap te zijn, die goed begeleid moet worden door onderwijzers, iets wat niet altijd slaagt.

Maar ook als het wel goed gaat, de kinderen enthousiast met de laptop gaan werken en veel functies wel kunnen gebruiken, zijn nog niet alle problemen opgelost. Lang niet alle landen die potentieel afnemer zijn van de laptops, staan achter de filosofie van het OLPC-project. In de meeste landen is het onderwijssysteem gebaseerd op het idee van een leraar die voor de klas staat en kennis overbrengt op leerlingen. Eenrichtingsverkeer dus. Het onderwijsministerie van India noemde het idee om elk kind een eigen laptop te geven om zelf te kunnen experimenteren en onderzoeken “pedagogisch verdacht”.

Ook is het project bestempeld als een voorbeeld van cultureel imperialisme, waarbij het westen voor de zoveelste keer mensen in de rest van de wereld vertelt wat ze moeten doen, en hoe.