Narrowcasting zoekt naar businessmodellen /3 reacties

Narrowcasting zoekt naar businessmodellen

Narrowcasting is qua content- en bereiksmogelijkheden dusdanig breed, dat het maar moeilijk is om op eenvoudige wijze sluitende businessmodellen te ontwikkelen. Narrow is dus met andere woorden lang niet altijd zo narrow als de term narrowcasting doet vermoeden.
In de Verenigde Staten staan langs vele snelwegen inmiddels digitale billboards, die om de 10 seconden van inhoud wisselen. Narrowcasting gericht op een massapubliek. Maar narrowcasting kan ook veel simpeler. Eigenlijk heeft elk gemiddeld bedrijf al alles in huis om tegen relatief lage kosten iets te doen met narrowcasting. Gericht op specifieke bezoekersdoelgroepen kan met een (groot) beeldscherm op relatief eenvoudige wijze een ‘uitzending’ worden gemaakt met behulp van vaak al aanwezige stukjes software. Zo kan PowerPoint, wellicht in combinatie met een stukje film vanaf een eenvoudige digitale filmcamera, al zorgen voor een levendige presentatie in de ontvangsthal van een bedrijf. Monique van Dusseldorp, een bekende media consultant op het gebied van narrowcasting, noemt dergelijke toepassingen wachtverzachters.

Eh…narrowcasting?

Narrowcasting is door middel van audiovisuele displays het benaderen van een of meer specifieke doelgroepen, op een specifieke plaats en op specifieke momenten. De content is daarbij op maat gesneden voor de ontvanger. De term is het tegengestelde van het Engelse broadcasting.
De term narrowcasting werd in 1968 door Joseph Licklider, een wetenschapper van het Amerikaanse MIT, voor het eerst gebruikt.
Optimaal Digitaal geeft de volgende definitie van narrow-casting: “Het leveren van informatie die is gericht op een bepaald publiek, op een geselecteerde locatie en tijdstip via digitale schermen, veelal op afstand aangestuurd met relevante visuele content.” Narrow-casting gaat over schermen die opduiken in (semi)-openbare ruimtes als winkels, cafes, trams en straten”.
Bron: Wikipedia

Investeringen

Bij het eerste voorbeeld gaat het om enorme investeringen, waarbij vooral adverteerders moeten zorgen voor de opbrengsten. Die adverteerders moeten dus gokken op een bereik van passerende automobilisten langs een snelweg. Wie heeft welke sommen gemaakt voor welk doel en met welk verdienmodel? Hier is doorgaans sprake van behoorlijke experimenten, waarvan nog niemand precies het effect kan voorspellen. Dat was al moeilijk bij langs de weg geplaatste billboards en zal door het dynamische karakter van de content alleen nog maar moeilijker voorspelbaar worden. In het tweede voorbeeld kan een directeur/eigenaar zich alleen het voordeel voorstellen dat het beleefdheidsgesprekje met het verhaal over het bedrijf achterwege kan blijven tijdens een eerste gesprek met een mogelijke opdrachtgever. Tijdens het wachten heeft narrowcasting dat werk al gedaan. Businessmodel? Nauwelijks.

Professionals walgen van dit soort initiatieven, ze verwijzen daarbij terug naar het begin van de DTP revolutie, waarbij de secretaresse ook zonder enige kennis ‘grafisch’ ging vormgeven. Niets van terecht gekomen, het bleef werk voor professionals. Hoe zou content overkomen als de bakker op de hoek een PowerPoint presentatie heeft laten maken door het slimme neefje, die op de zolderkamer aan de slag ging? De technologie kent geen grenzen meer, maar of daarmee ook een goed en vooral werkend communicatieconcept wordt gemaakt, is zelfs geen vraag waard.

Meer voorbeelden

Een geheel andere wijze van narrowcasten zien we in de retail branche. Nou ja, zo wild is het daar nog niet, er zijn wel heel veel initiatieven, maar doorgaans verbaas ik me over de slechte positionering van die enorme grote schermen. Alles hangt aan het plafond, ik moet omhoogkijken om aanbiedingen te zien, die helemaal niet in het daar onder aanwezige schap aanwezig zijn. Ook hier weer de vraag over het ontstaan van het businessmodel. Zou een gemiddelde supermarkt nu echt meer scoren door twee of drie te hoog opgehangen schermen? Ik geloof er niets van.

Weer een ander voorbeeld is het inzetten van narrowcasting op werkplekken van werknemers. Zo heeft DSM een experiment DSM Newscast om narrowcasting uit te rollen naar 21.000 werkplekken, met als doel de betrokkenheid van medewerkers te vergroten. Hier dus helemaal geen grote schermen, maar gewoon een aanvulling op de bestaande communicatiemiddelen. DSM zelf ziet het zelfs als vervanging voor de e-mail nieuwsbrief via intranet. Het businessmodel zou dus gericht kunnen zijn op betere prestaties van de werknemers, maar zijn kosten en opbrengsten nu echt in een rekenmodelletje uitgewerkt?