Tweet

Niet naar Antarctica /reageer

Op een feestje van een vriendin zat ik naast twee vrouwen die ik niet kende. De een vertelde dat ze een weekje naar Cyprus ging. Lekker, vond nummer 2. Zeker, reageerde nummer 1. Ze was er echt aan toe. Vrouw nummer 1 bleek wat rust goed te kunnen gebruiken. Ze was namelijk zwanger, vertelde ze, en binnenkort moest ze er alweer op uit. Dan naar Antarctica, met haar man - dat kon nog net voordat de baby kwam. Ze vonden het wel duur, zei ze. Maar ach, ze deden het toch maar.

Daarna was er niet zo veel interessants meer te zeggen over Antarctica. Pinguïns passeerden nog heel even de revue, en zeeziekte, maar toen was het wel klaar en praatten ze door over tot welke maand van je zwangerschap je nou eigenlijk mocht vliegen. De reis naar Antarctica, begreep ik, was geen droom die in vervulling ging, iets waarvoor lang was gespaard of waarvan veel werd verwacht (ook dan zou ik een vakantie naar dat kwetsbare natuurgebied trouwens volslagen idioot hebben gevonden). Ze hadden ‘m gewoon geboekt omdat het weer eens wat anders was.

Lollige dieren

Het lag op het puntje van mijn tong om de vrouw aan te raden tijdens de reis vooral goed om zich heen te kijken, zodat ze een en ander later aan haar zoon of dochter zou kunnen vertellen, omdat Antarctica, het ijs en al die lollige dieren die er wonen, er tegen die tijd wel niet meer zouden zijn, dankzij mensen zoals zij.

Maar dat zei ik natuurlijk niet. Want het zou niet aardig zijn tegenover mijn vriendin, om op haar feestje dit soort dingen te zeggen tegen andere vrienden van haar. Ik zei dus niets. Maar ik was redelijk geschokt. Dat Antarctica een vakantiebestemming is waar je nog even heen gaat voordat de baby komt. Dat je jezelf niet de vraag stelt of dat misschien niet een heel klein beetje overdreven is. Dat je je niet afvraagt of toeristen überhaupt wel naar Antarctica moeten. Dat je niet denkt: laat ik het smelten van dat ijs nou niet nog verder versnellen door erheen te vliegen en er met mijn fototoestel bovenop te gaan staan.