Tweet

Physical Computing: een introductie /reageer

Veel mensen kennen de Nintendo Wii spelcomputer. Met de Wii Remote, de draadloze afstandsbediening van het apparaat, kan je bijvoorbeeld een spelletje tennis spelen met je partner. Met alle bewegingen die ook bij een echte spelletje tennis horen: serveren, forehand, backhand, smashen.

Deze besturing, waarbij echte bewegingen worden omgezet naar een stroom gegevens waar een computer iets mee kan, wordt ook wel Physical Computing genoemd. Specifieker: met Physical Computing worden hard- en softwaresystemen bedoeld die interactief zijn en reageren op analoge signalen uit de ‘echte’ wereld.

Interactie

Voorheen hadden computers maar een beperkte mogelijkheid om te interacteren met de gebruiker. De gebruiker tikte iets in op het toetsenbord, bewoog de muis, en de computer liet iets op een beeldscherm zien of maakte een geluid. Maar een toetsenbord of, in mindere mate, een muis is voor de mens geen natuurlijk instrument: het gebruik ervan moet geleerd worden. En aan de andere kant kan een computer andersoortige signalen, zoals lichtinval, geluid, of temperatuur, niet detecteren.

Met Physical Computer wordt de barrière beslecht tussen enerzijds de computer, en aan de andere kant de normale wereld waarin we ons bewegen. Een computer wordt uitgerust met sensoren waardoor het apparaat ineens wel kan reageren op een veranderende omgeving, vaak zonder dat daar menselijke invoer bij nodig is. Op deze manier worden steeds meer apparaten ontwikkeld die, zoals de Wii, beter aansluiten bij de menselijke zintuigen. Een ander voorbeeld is de Ambilight-technologie van Philips, waarbij het op zich voor menselijke ogen vermoeiende televisiekijken wordt ondersteund met een uitgekiend achtergrondverlichtingssysteem om op die manier het televisiekijken aangenamer, intenser en minder vermoeiend te maken.