Tweet

Scroogled - een tijding in drie delen (deel II) /1 reactie

Even Googlen, het is zo handig. Maar niet alleen voor de zoeker.
Zoekmachines geven niet alleen informatie, ze ontvangen ook en meer dan je lief is. Dit is een verhaal van de Canadese blogger, journalist en science fiction-schrijver Cory Doctorow. Het is bewerkt en naar het Nederlands vertaald door Niels Huijbregts.

Vandaag deel II. Maya staat op het punt Greg een belangrijk verhaal te vertellen. Maar alleen als hij belooft het nooit door te vertellen.

“Ehm je bent toch niet lid van een terroristische eenheid of zo?”

“Nee zo simpel is het niet. Luister. Het onderzoek door de
veiligheidsdienst op het vliegveld heeft een specifieke functie. Als je
eenmaal apart bent genomen voor verhoor aan de grens, word je een
‘Belangwekkend Persoon’. En dan laten ze nooit meer los. Ze scannen op je
gezicht en je manier van lopen op de webcams. Ze lezen je mail. Ze
bekijken je zoekopdrachten.”

“Ik dacht dat dat onwettig was?”

“In het wilde weg informatie inzien mag niet. Maar als je eenmaal in het
systeem zit als Belangwekkend Persoon, is het een specifieke opsporing.
Dat is volstrekt legaal. En als ze je eenmaal gaan googlen, vinden ze altijd
wel iets. Alles wat ze over je kunnen vinden wordt in een grote machine
gegooid, die zoekt naar ‘verdachte patronen’. Ze zoeken afwijkingen van de
statistische norm om je te pakken.”

Greg moest nu echt bijna kotsen. “Hoe heeft dat in vredesnaam kunnen
gebeuren?!” Google was toch een goed bedrijf? ‘Don’t be evil’, toch? Dat
was altijd het motto van het bedrijf. Voor Greg was het een belangrijke
reden geweest om direct na de universiteit naar Mountain View te gaan.

Maya lachte spottend. “O kom op, Greg. Don’t be evil? Onze lobbyisten zijn
dezelfde mensen die Kerry door het slijk gehaald hebben. Op het gebied van
‘evil’ zijn we al lang geen maagd meer.

Ze zwegen een paar minuten.

“Het is begonnen in China,” ging ze verder. “Toen we onze servers eenmaal
daar neerzetten, was het hek van de dam. De servers vielen toen onder
Chinees recht.”

Greg zuchtte diep. Hij wist maar al te goed hoe ver de Googletentakels
reikten. Telkens als je een website bezocht met Google advertenties erop,
of als je Google Maps gebruikte, of Google Mail - zelfs als je e-mail
stuurde naar een Google Mail account van een ander - vergaarde het bedrijf
zorgvuldig alle informatie die ze over je te pakken konden krijgen. Nog
niet zo lang geleden was zoekoptimalisatie-software in gebruik genomen om
zoekopdrachten aan te passen aan individuele behoeftes van gebruikers. Dat
systeem bleek goud waard voor de advertentie-industrie. Maar in een
autoritair regime had het vast ook niet misstaan.

“Ze gebruikten ons om persoonlijke profielen van mensen te maken,” ging ze
verder. “En als ze iemand wilden arresteren, kwamen ze naar ons, op zoek
naar een reden om tot arrestatie over te gaan. Er is bijna niks
niet-illegaal in China dus er was altijd wel een reden te bedenken.”

Greg schudde zijn hoofd. “Waarom moesten die servers in China staan?”

“Anders zou de Chinese overheid ons blokkeren. En Yahoo zat er al.” Ze
trokken een grimas naar elkaar. Op een gegeven moment waren werknemers van Google geobsedeerd geraakt door Yahoo, ze maakten zich drukker om wat de concurrent deed dan om wat ze zelf aan het doen waren. “Dus zetten wij
onze servers daar ook maar. Ookal waren veel van ons het er niet mee eens.”