Tweet

Wie is eigenlijk eigenaar van mijn Steam-spellen? /reageer

Virtuele goederen zijn te stelen, zo bepaalde onlangs de Hoge Raad. Het argument was dat virtuele goederen zijn gemaakt om te worden verplaatst en weggegeven. Voor software gold dat niet, omdat die onbeperkt te kopiëren is. Maar hoe zit het dan bij spellen die je via Steam afneemt? Die kun je niet kopiëren maar wel verkrijgen (tegen geld) of weggeven. En bij weggeven ben je ze zelf kwijt.

Op 31 januari bevestigde de Hoge Raad de veroordeling van twee jongens in een strafzaak over diefstal met geweld. Ze hadden een ander met het mes op de keel gedwongen virtuele goederen aan hen af te staan, en dat was inderdaad “diefstal” omdat die virtuele goederen “voor menselijke beheersing vatbare objecten” zijn. Hoewel het feitelijk ging om computergegevens, en computergegevens alleen maar te kopiëren zijn, was hier toch sprake van wegnemen - en wel omdat de site zo gebouwd was dat je alleen maar kon weggeven.

Ook Steam-spellen zijn goederen

Spellen bij Steam verkrijg je ook op die manier. Na betaling verschijnen ze in je account, en je kunt ze niet kopiëren of verspreiden behalve op de manieren die Valve (het bedrijf achter Steam) heeft ingebouwd. Gifting is er daar ééntje van. Je kunt een spel kopen en weggeven aan een ander. Het idee is natuurlijk dat je dat vrijwillig doet, maar als iemand met een mes achter je staat en je dwingt die actie uit te voeren, dan heb je vrijwel exact dezelfde feiten als in dat arrest. Dus ja, games in Steam zijn “goederen” die kunnen worden gestolen.

Je kunt echter niet automatisch spreken van “eigendom” in de zin van het Burgerlijk Wetboek op grond van dit arrest. Het strafrecht heeft zijn eigen woordenboek, en het feit dat dat woordenboek een virtueel object een “goed” noemt betekent nog niet dat óók het woordenboek in het civiele recht dit zo bepaalt. Hoewel in de praktijk nu alle juristen dit wél zo gaan opvatten (het is immers ook best wel logisch om die terminologie te syncen) dus het zou me niets verbazen als over tien jaar virtuele objecten gewoon zaken zijn die je in eigendom krijgt.

En dan wordt het pas echt leuk, want bedrijven als Steam menen dat jij helemaal geen spellen ‘koopt’ in de zin van het wetboek. Je verkrijgt een gebruiksrecht, meer niet. En dat is opzegbaar wanneer de regels dat bepalen. Maar dát kan helemaal niet meer zomaar wanneer je gaat spreken van “eigendom” en “koop”. Als ik een spel koop, is het van mij. Dat het bij Valve opgeslagen ligt, is leuk, maar geeft hen niet het recht zomaar de eigendom terug te eisen.

Huren?

Valve kan natuurlijk gaan spreken van huur, net zoals je spelletjes kon huren bij de videotheek. Maar ook huren is wettelijk geregeld, en triggert dus allerlei bepalingen die niet noodzakelijkerwijs prettig zijn voor de verhuurder, maar die van dwingend recht zijn en dus niet in de licentie mogen worden beperkt.

Bij Cordemeyer Slager analyseerden ze al eens wat ‘huur’ betekent voor Software-as-a-Service (wat Steam natuurlijk gewoon is). Zo is de verhuurder op verlangen van de huurder verplicht gebreken te verhelpen, tenzij dit onmogelijk is of uitgaven vereist die redelijkerwijs niet van de verhuurder kunnen worden verlangd. Oftewel, onderhoud zit bij de prijs inbegrepen. En je mag een korting op de huurprijs bedingen in het geval van vermindering van het huurgenot als gevolg van een gebrek in het gehuurde, oftewel bij bugs die het spelgenot bederven.

Dat lijkt me een héle leuke ticket voor de helpdesk van Valve.

iTunes

Dezelfde analyse kun je denk ik loslaten op je muziekcollectie in iTunes, hoewel je daar de muziek op meerdere computers kunt zetten en er dus niet automatisch sprake is van “verplaatsen”. Netflix of Spotify is denk ik een iets beter voorbeeld, ook daar is sprake van 1-op-1 verkrijgen of verplaatsen. Dus ja, dit wordt nog intrigerend. Wie gaat er op promoveren?

Ook interessant:

3D-printen: revolutie of de nieuwe Napster?
Elke racegame zijn eigen stoel
Killzone: wereldsucces met een Nederlands tintje
Het digitale Ganzenbord